Leopold Jan Binental (1886–1944), muzykolog i publicysta, okresie międzywojennym propagator twórczości Fryderyka Chopina i badacz jego biografii (monografia "Chopin", Warszawa (1930 i 1937) Paryż (1934), "Chopin. W 120-tą rocznicę urodzin. Dokumenty i Pamiątki", Warszawa 1930, Lipsk 1932. Był inicjatorem oraz współorganizatorem wystaw chopinowskich w Muzeum Narodowym w Warszawie (1932) i Bibliotece Polskiej w Paryżu (1932 i 1937). Zgromadził prywatną kolekcję autografów i pamiątek po Chopinie oraz kolekcję dzieł sztuki (ceramika starożytna, bliskowschodnia i nowożytna europejska, rzeźba średniowieczna, tkaniny, złotnictwo i judaica.
Był również pedagogiem – po studiach muzycznych i muzykologicznych w Paryskim Konserwatorium nauczał gry na skrzypcach najpierw w prywatnej szkole muzycznej Zofii Iwanowskiej Płoszko, a następnie (w latach 20. i 30.) w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, gdzie prowadził też klasę muzyki kameralnej.
Zginął w 1944 roku w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Losy kolekcji chopinowskiej Binentala do dzisiaj pozostają nieznane.

W drugiej połowie XIX i pierwszej połowie XX w. tekst umieszczany na wizytówkach ograniczał się – podobnie jak w pierwszej połowie XIX w. – do imienia (często oznaczanego jedynie inicjałem) i nazwiska, umieszczonych w centralnej części prostokątnego arkusika białego papieru, wydrukowanych przy użyciu czcionki prostej lub (rzadziej) kursywy. W przypadku osób aktywnych zawodowo dodatkową informacją był tytuł, np. „dr.”, „mecenas”, „redaktor”. W takich przypadkach na biletach umieszczano też adres, przeważnie w prawym dolnym rogu, mniejszą czcionką. Adresu nigdy nie drukowano na wizytówkach kobiet.
Istniały również wzorce biletów małżeńskich, a nawet rodzinnych, a także formuła używania czystego kartonika, na którym można było wpisać wybrane informacje stosownie do okoliczności. Często używano wizytówek do prowadzenia korespondencji, można je uznać za prototypy kart pocztowych. Przy pomocy biletów wizytowych przekazywano powiadomienia, podziękowania, kondolencje, życzenia.
Czarna obwódka wokół brzegów wizytówki oznaczała żałobę jej właściciela. Obwódka zwężała się w miarę upływu czasu od śmierci bliskiej osoby.
Na standardowych wizytówkach nie umieszczano nazwy producenta.