Autograf stanowi podstawę tekstu głównego opracowania pieśni w układzie na fortepian w WN 52a, Seria B. Utwory wydane pośmiertnie. Tom V.

Źródła dokumentujące proces powstawania pieśni są w znacznym stopniu zdekompletowane – większość autografów szkicowych i oficjalnych zaginęła. Dość licznie zachowały się kopie, jednak zakres ich autentyczności jest trudny do ustalenia. Najpełniejszym źródłem rękopiśmiennym dla pieśni Chopina pozostaje kopia edycyjna Juliana Fontany, wykonana dla potrzeb opublikowanego w 1859 roku wydania pośmiertnego: „Zbiór śpiewów Polskich [/] z towarzyszeniem fortepianu [/] kompozycyj [/] FRYDERYKA CHOPIN.[/] UŁOŻONY Z MANUSKRUPTÓW ORYGINALNYCHI I WIDANY PRZEZ J.FONTANĘ. [/] DZIEŁA POŚMIERTNE, CZĘŚĆ DRUGA. […] WARSZAWA, Nakładem GUSTAWA GEBETHNERA I SPÓŁKI.[/] BERLIN u.A.^d M.^t SCHLESINGERA.[/] LEIPZIG u FR. VOLKMERA. [I] LONDON, ENT^ed AT STAT. HALL.[/] G.C. 84_99.”. W przypadku pieśni „Wiosna” jest to również spora grupa autografów podarunkowych: z 1844 roku dla Eryka Jachowicza, z 1846 roku dla hrabiego Wictora de Wimpffen, z 1847 roku dla Teofila Kwiatkowskiego, z 1848 roku dla Sophie Horsley i dla Fanny Erskine, bez daty dla Marie Catherine Kiéné. W zachowanych źródłach rękopiśmiennych (z wyłączeniem kopii Fontany) nie ma ani jednego, w którym utwór byłby jednoznacznie zanotowany jako pieśń, z wyraźnym podziałem na opatrzoną słowami partię wokalną i akompaniament fortepianu.

Oprócz oznaczenia tempa tekst muzyczny autografu nie wykazuje znaczących różnic wobec innych dostępnych źródeł: pozostałe autografy podarunkowe zasadniczo zachowują tę samą formułę układu na fortepian, z analogiczną motywiką i bez tekstu słownego choć ze zmienną ortografią zapisu (podstawa harmoniczna w kluczu basowym bądź wiolinowym). W kopii edycyjnej Juliana Fontany i opartych na niej pierwodrukach również nie odnotowujemy zmian w wysokości dźwięków; różnice w stosunku do pozostałych źródeł dotyczą rozbudowy formy do 7 zwrotek, zdwojenia podstawowej melodii (partia fortepianu prowadzona unisono z partią śpiewaną) oraz dodania pauz w głosie wokalnym. Zdaniem redaktorów Wydania Narodowego różnice te najprawdopodobniej nie pochodzą od Chopina.

Polski malarz Teofil Kwiatkowski, przebywający na emigracji w Paryżu po upadku powstania listopadowego, należał do najbliższego kręgu osób związanych z Chopinem w latach 40., był autorem prac plastycznych relacjonujących m.in. ostatnie chwile życia Chopina, tworzył także jego wizerunki pośmiertne. Od siostry Chopina, Ludwiki Jędrzejewiczowej – której wizerunek utrwalił na swoich obrazach „Ostatnie chwile Chopina” i jednej z wersji „Balu w Hôtel Lambert” – otrzymał w darze część pamiątek po zmarłym kompozytorze. Dedykacja „Kochanemu Teofilowi Kwiatkowskiemu” na autografie pieśni „Wiosna” wskazuje na bliskie relacje łączące obu artystów.

Autor tekstu do pieśni „Wiosna”, Stefan Witwicki, należał do kręgu przyjaciół Chopina zarówno w okresie warszawskim jak i paryskim, ich przyjaźń miała swoje źródło m.in. w zainteresowaniu folklorem ojczystym i kwestiami narodowymi. W 1830 roku Witwicki zadedykował Chopinowi egzemplarz swojego zbioru poetyckiego Piosnki sielskie, wiersze z tego zbioru stały się inspiracją dla wielu pieśni Chopina powstałych w Warszawie (Życzenie, Gdzie lubi, Poseł, Czary, Hulanka), w Wiedniu (Wojak, Smutna rzeka, Narzeczony), i w Paryżu (Pierścień, Wiosna).