Rekonstrukcja Mazurka autorstwa Franchomme'a została zapisana w dwóch egzemplarzach, drugi z nich (pierwotny, dwustronicowy) jest zaginiony.
Wzmianki o rekonstrukcji znajdują się w liście J. W. Stirling do Ludwilki Jędrzejewiczowej z dnia 18 czerwca 1852 roku (w kolekcji MFC M/519):
„En attendant, je vous envoie par Mme P.[usłowska] ce que F[ranc]h.[omme] a pu débrouiller la dernière Maz[urka] écrite à Chaillot [que] tout le monde a cru parfaitement indéchiffrable, mais F[ranc]h.[omme] est parvenu à l'écrire. Il me l'a apporttée d'abord sur deux morceaux de papier, comme il n'osait pas unir les deux parties, mais en y ajoutant une note (le mi) dans la Basse avec le si, cela fait un tout. Je sais que vous en serez contente. Il Franchomme a fait l'accompagnement à la melodie qui est dans son écriture. 8 mesures de ritorn[ello] manquent au commencement. Le reste, il l'avait laissé.” [Na razie wysyłam Pani przez panią P.[usłowską] to, co F[ranc]h.[omme] potrafił odczytać z ostatniego Mazurka pisanego w Chaillot, który wszyscy uważali za nie nadający się zupełnie do odczytania, atoli F[ranc]h.[omme'owi] udało się go przepisać. Z początku przyniósł mi go na dwóch kartkach papieru, gdyż nie ośmielił się połączyć obu części, ale dodał w basie jedną nutę (e) do h, co stanowi całość. Jestem pewna, że będzie Pani z tego zadowolona. On [Franchomme] dorobił akompaniament do melodii, która jest w jego [Chopina] rękopisie. Brakuje 8 taktów ritornella na początku.]
„Le Mss. dont F[ranc]h.[omme] a tiré la Maz[urka] lui ferait un plaisir infini ! Je vous l’envoye, mais j’ai dit que je le demanderais pour lui. Il paraît indéchiffrable. C’est son coeur qui l’a deviné.” [Muzyka przepisana przez F[ranc]h/[omme'a] z Maz[urka] Chopina sprawiłaby mu wielką radość! Przesyłam ją Pani, ale powiedziałam, że poproszę o nią dla niego. Można rzec, że jest on [rękopis] zupełnie nieczytelny. On [Franchomme] mógł odgadnąć ją [muzykę] tylko swoim sercem].
Istnieje kilka innych rekonstrukcji tego utworu, wykonanych przez: Juliana Fontanę (1852- 1855), Arthura Hedleya (1951), Ludwika Bronarskiego (1955), Jana Ekiera (1965), Wojciecha Nowika (1969), Ronalda Smitha (1975), Miłosza Magina (1983) [por. bibliografia do M/235].