Wg Ingrid Loe Dalaker utwór został wykorzystany przez Tellefsena podczas udzielania lekcji Ludwice Jędrzejewiczównie, siostrzenicy Chopina, podczas jej pobytu w Paryżu w okresie zbieżnym ze śmiercią i pogrzebem Chopina. Na ten temat Tellefsen pisze w liście do swej matki: „Przed śmiercią [Chopin] powiedział swej siostrze [Ludwice], że to ja powinienem uczyć jej córkę. Możesz sobie wyobrazić, jak wielki to dla mnie zaszczyt” [„„„„Thomas Tellefsens Familiebreve”, red. T. S. Tellefsen, Kristiania, 1923]. W wydaniu Richaulta z 1851 roku jest określona dedykacja utworu dla Ludwiki Jędrzejewiczówny.

Wydanie Richaulta jest prawdopodobnie oparte na innym źródle (różnice w tekście muzycznym). W porównaniu z wydaniem brak w autografie 28 taktów, fakt ten, a także informacja podana przez M. Karłowicza o umieszczeniu daty na końcu autografu, potwierdza przypuszczenie, że mogła istnieć jeszcze jedna karta z zapisem dalszej części kompozycji.

Karta z wpisem Tellefsena zachowała się w kolekcji zstępnych Chopina, rodziny Ciechomskich, obok ośmiu innych kart pochodzących z tego samego bądź równolegle używanego przez Chopina albumu. Wszystkie te karty znajdują się w kolekcji Muzeum Fryderyka Chopina. Z uwagi na rodzaj użytego do produkcji papieru, można przypuszczać, że:
album z kartami bez ornamentów zawierał wpisy oznaczone obecnie numerami inwentarzowymi M/302- 306, M/315-316,
album z kartami ozdobnie tłoczonymi na brzegach zawierał wpisy oznaczone obecnie numerami inwentarzowymi M/308, M/322. Na takim samym papierze zapisany jest autograf-podarunek Fryderyka Chopina dla nieznanego adresata zanotowany w Stuttgarcie w 1836 roku, w kolekcji MFC numer inwentarza M/339.

Adnotacja „380” to najprawdopodobniej numer strony w publikacji Mieczysława Karłowicza „Niewydane dotychczas pamiątki po Chopinie”, Warszawa 1904, na której znajduje się wzmianka o tym autografie.